De geschiedenis van het waterbed is fascinerend en reikt veel verder terug dan de moderne versie die in de jaren '60 populair werd. Het idee om water als comfortabel ligoppervlak te gebruiken gaat zelfs duizenden jaren terug, naar het oude Iran.

Oudste waterbedden: Geitenvellen gevuld met water

De vroegste vorm van het waterbed werd gebruikt door de Perzen, in wat nu Iran is, rond 3600 v.Chr. Zij maakten eenvoudige, primitieve versies van waterbedden door geitenvellen te vullen met water. Deze geitenvellen werden gebruikt als matrassen, voornamelijk in woestijnachtige gebieden waar het moeilijk was om een stabiele en comfortabele ondergrond te creëren. Het water zorgde voor een zekere mate van comfort en koelte in de hete en droge omgeving. Dit was een ingenieuze manier om de natuurlijke eigenschappen van water te benutten voor comfort en thermoregulatie.

De opkomst van moderne waterbedden

Hoewel de oude Perzische waterbedden rudimentair waren, bleef het concept van een watergevuld matras door de eeuwen heen sluimeren zonder wijdverbreid gebruik. Pas in de moderne tijd werd het waterbed opnieuw uitgevonden, ditmaal in de Verenigde Staten.

In 1968 werd het waterbed in zijn moderne vorm ontwikkeld door Charles Hall, een designstudent aan de San Francisco State University. Voor zijn afstudeerproject in het kader van industrieel design experimenteerde Hall aanvankelijk met vloeistoffen zoals gel en zetmeel, voordat hij uiteindelijk uitkwam op water als de ideale vulling voor een matras. Hij noemde het "liquid support for human bodies" (vloeibare ondersteuning voor het menselijk lichaam). Dit nieuwe ontwerp was niet alleen comfortabel, maar bood ook een vorm van drukverdeling die ideaal was voor mensen met rugklachten of doorligwonden.

De populariteit van het waterbed in de jaren '70 en '80

In de jaren '70 groeide de populariteit van het waterbed snel. Het werd gezien als een luxe en modern alternatief voor traditionele matrassen, en werd vaak geassocieerd met een alternatieve, liberale levensstijl. Waterbedden waren in trek vanwege hun unieke comfort, drukverlagende eigenschappen en het idee dat ze zich beter aanpasten aan de vorm van het lichaam dan conventionele matrassen.

Tijdens de jaren '80 bereikte het waterbed zijn hoogtepunt in populariteit. Veel huishoudens, vooral in de Verenigde Staten, stapten over op waterbedden. Er werden zelfs verschillende varianten ontwikkeld, zoals waterbedden met verwarmingssystemen om het water op een comfortabele temperatuur te houden.

Neergang en de nichemarkt van vandaag

Hoewel waterbedden in de jaren '70 en '80 op grote schaal werden gebruikt, begon hun populariteit in de jaren '90 af te nemen. Dit had te maken met verschillende factoren, zoals de moeilijkheden bij het installeren, verplaatsen en onderhouden van een waterbed, evenals de opkomst van nieuwe matrassentechnologieën zoals memory foam en luchtbedden.

Tegenwoordig is het waterbed een nicheproduct geworden, maar het heeft nog steeds een trouwe aanhang. Vooral mensen met bepaalde medische aandoeningen of die op zoek zijn naar een specifieke slaapervaring kiezen nog steeds voor een waterbed. Moderne waterbedden zijn sterk verbeterd ten opzichte van hun voorgangers: ze hebben vaak ingebouwde verwarmingssystemen en anti-lek technologieën en zijn makkelijker te onderhouden.

Samenvattend

De geschiedenis van het waterbed is een boeiende reis die begint in het oude Iran en zich ontwikkelt tot een wereldwijd fenomeen in de 20e eeuw. Wat begon als een simpele geitenhuid gevuld met water in een woestijn, is geëvolueerd tot een symbool van comfort en innovatie. Hoewel de populariteit van het waterbed is afgenomen, blijft het een belangrijk hoofdstuk in de geschiedenis van slaaptechnologie.